Virtueel Avontuur in Oeganda dag 7

Vanochtend waren we er weer om 5:30 uit, iets waar we overigens inmiddels wel aan gewend zijn. De wekker gaat hier standaard voor de zonsopgang af en we slapen gemiddeld maar een uur of 5 per nacht aangezien we na het filmen vaak nog lang bezig zijn om alles te ordenen wat we die dag geschoten hebben. Met 6 camera ‘s ben je wel even bezig om de boel over te zetten en daarna alles weer klaar te maken voor de volgende dag. En dan schrijven we ook nog een blogje. 🙂

Het slaapgebrek kan ons eigenlijk weinig deren, ’s ochtends grappen we er over dat we deze avond echt even rust gaan nemen, iets wat eigenlijk nooit lijkt te lukken. Zodra we eenmaal in de jeep zitten en bezig zijn knalt de energie er weer van af. Wat wil je ook in zo’n omgeving en met het project waar we aan werken. We herinneren elkaar er dan ook graag aan hoe vet het allemaal is.” We’re doing this man!’’ klinkt vaak door de jeep heen.

Vandaag dus vroeg op, om met een onderzoeker mee te gaan naar op zoek naar leeuwen. Deze man, James genaamd, onderzoekt een getagde groep leeuwen. Wij hadden verwacht dat James met een of ander high tech apparaatje, a la google maps , recht op ze af zou kunnen rijden. Zo van “ bij de wrattenzwijntjes naar links dan langs de buffels rechtdoor en tweede rechts na de olifanten”, maar na hem begroet te hadden kwam James aanlopen met iets zich nog het beste laat omschrijven als een oud ijzeren wasrekje en nam plaats op het dak van een andere Jeep. Door met zijn wasrekje in het rond te zwaaien ving James al rijdend het signaal op door te luisteren. Een grappig gezicht, zo’n man op een dak op zoek naar leeuwen. James is niet bang.

Na 2 uur over de verlaten savanne te hebben gereden, waarbij James al die tijd driftig bleef zwaaien, kwamen we aan bij een vulkanische krater, die door de locals gebruikt wordt voor de zoutwinning. James was gestopt met zwaaien, hier moesten ze ergens aan de rand zitten, wel eens stuk of 20. Na even rond gereden hebben bleek James speurwerk gewerkt te hebben. Daar lagen ze dan uit te hijgen in de zon, leeuwen. Een paar vrouwtjes, wat kleintjes en een mannetje. Het mannetje gromde een aantal keren luid toen we aan kwamen rijden. Wat een geluid is dat, je instinct vertelt je direct dat je op moet passen, maar de drang om uit het dak van de safari-jeep te kjken blijft groter. We zetten onze 360 gear op en schoten een paar topbeelden van een grommende leeuw en wat kleintjes. James werd wel wat zenuwachtig en vroeg ons om rustig te zijn. Hij zat nog steeds op het dak en zag dat een van de leeuwinnen nogal hongerig naar hem keek. Gelukkig had ie nog een wasrekje ter verdediging.

Voldaan vertrokken we richting onze 2^de bootsafari, ditmaal in een klein prive bootje en de ervaring was totaal anders dan de grote boot van gister. Onze kapitein wist ons aan te meren bij een waadplaats waar het vol zat met olifanten, buffels en nijpaarden en bracht ons letterlijk tot de oever. We konden de olifanten bijna aanraken, ik denk dat de afstand een meter of 6 was. Een fantastisch ervaring en ook een wel spannend, want je voelt je wel kwetsbaar in zo’n klein bootje. Er gebeurde ontzettend veel tegelijkertijd. Olifanten die zwommen, buffels die vochten, nijpaarden die uit het water kwamen en vogels die opvlogen. Echt een Garden of Eden. Straight from the Bible. Dit was ongetwijfeld 1 van de beste, zo niet de beste VR-scene die we hier hebben opgenomen. Het lijkt er op dat we met veel maar ook erg vet materiaal gaan thuiskomen.

Morgen op Ballon Safari, houdt onze rig het hangend aan de ballon?