Gisteravond was het dan zover. Eindelijk waren een keer vroeg klaar in de middag. Snel gingen we aan de slag met onze kaartjes, opladers en het blogje, lekker aan het zwembad in de zon. We wisten het zeker, vannacht zouden we eindelijk meer dan 5 uur gaan slapen, misschien wel 7 of 8 uur. Na een dag of 8 zonder ook maar 1 goede lange nacht leek ons dit de hemel. En we zouden zelfs een beetje een avond hebben. Gelukzalig zaten we dit te bespreken toen de man die onze Balloon Safari zou begeleiden even langskwam om onze shoot te bespreken. “Yes gentleman”, zei hij. “We will be leaving a 4:30 tomorrow and the balloon will rise at 6:00”. Daan en ik keken elkaar verbaasd en vol ongeloof aan. “But, but the ballon was planned at 7:00 wasn’t it? Probeerde Daan nog tevergeefs. De man was onbuigzaam, als we de zonsopgang wilden filmen was dit de enige keus. Weer zou het niet lukken om langer dan 5 uur te slapen, het lijkt meant to be deze reis. We konden er wel om lachen.
Zo kwam het dat om 4:00 de wekker ging en we half slapend plaatsnamen in het busje dat ons naar de plek zou brengen vanwaar de ballon zou vertrekken. Onderweg stuiten we nog op een aantal hyena’s en een parkwachter die ons niet naar binnen wilde laten. Onze begeleidende crew, 2 politieagenten, een ober en een gids gingen bijna door het lint. “Is this your first time at the gate, It must be his first, why would you do this man, don’t make it hard.” Maar de bewaker liet zich niet intimideren en weigerde ons door te laten. We stonden nu eenmaal niet op zijn lijstje en protocol is protocol in Oeganda, daar wordt niet van afgeweken. Onze gids Sam begon boos rond te bellen om iemand van hogere macht te bereiken en zwoor dat deze man zijn baan kwijt zou zijn. Als het nog langer zou duren zouden we namelijk die zonsopgang vanuit de ballon gaan missen. In al het tumult was Daan naar de bewaker toegeschoven( Sam had dit verboden), maakte een praatje legde uit wat we gingen doen. Een minuut later deed de bewaker de poort open. Daan saved the Sunset, iedereen weer blij.
Midden op de savanne werd de mand uitgeladen en werd in het schemerdonker begonnen met het opblazen ervan, een mooi gezicht. De piloot checkte nog even met een kleine ballon de windrichting en ondertussen overtuigden wij onze gids Sam om ook mee te gaan in de ballon. Iets wat hij, net als wij, nog nooit gedaan had. Na een paar minuutjes twijfelen was hij om, we zouden als drie maagden het luchtruim gaan bestijgen en terugkeren als mannen van de lucht.
Het was prachtig om de opwinding in Sam’s ogen te zien, als gids heeft hij jaren door het Queen Elizabeth National park gereden met zijn clienten, maar nog nooit zag hij het van boven. Hij wees ons enthousiast alle voor hem bekende plekken aan verbaasde zich over de wirwar aan dierensporen, die je vanuit de lucht zo goed kan zien in het hoge gras.
Ook voor ons was het een fantastische ervaring om in zo’n relatieve rust boven het Afrikaanse land te zweven. We stegen uiteindelijk naar 6000 feet, dan over de rand recht naar beneden kijken is best eng, maar ik kon het niet laten om het steeds te blijven doen voor de kick. Daan stuntte nog even door de rig mid-air te verwisselen, 1 foutje en het zou allemaal over zijn. en we lieten Sam een verslagje doen in 360 van zijn ervaring. Na 2 uur landden we veilig op de grond, waar midden op de savanne een heus champagne-onbijt voor ons klaar stond. Life is good at the moment.
Inmiddels zijn we aangekomen in de Papaya lodge vlakbij Kibale Forest, waar we morgen gaan hiken en de chimpansees gaan volgen. Onze laatste safaridag, wauw wat is de tijd snel gegaan. Gelukkig kunnen we het straks nog een keer herbeleven in vr film, dan kan iedereen meegenieten :).
